တန္ဖုိးဆုိတာေ၀းသြားမွ သိလာတာေတြအမ်ားၾကီးပါ...တဲ့...

ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ အရိပ္
သူက ကြ်န္ေတာ့္အရိပ္ျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္သြားခဲ့တယ္၊ ဘယ္ေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို သူအျမဲ သိခ်င္ေနတယ္။ သူ႔အေမးအျမန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ မၾကာခဏ စိတ္ညစ္ရေပမယ့္ သူက ေပ်ာ္ေနပံုရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအရိပ္က မိုးညည္းည တစ္ညမွာ လံုးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရတယ္.....

မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔က လက္စြပ္ဝယ္မယ့္ ပိုက္ဆံနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဟမ္းဖုန္းတစ္လံုး သူဝယ္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီညမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ေစာင္ထဲေကြးရင္း ဖုန္းသံစဥ္မ်ဳိးစံုကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ စမ္းခဲ့ၾကတယ္။ ဘဝဟာလည္း ဖုန္းသံေတြလိုပဲ ျမဴးၾကြျပီး နားဝင္ခ်ဳိမယ္၊ ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီေန႔ကစျပီး သူ႔ဖုန္းကို ကြ်န္ေတာ္ မၾကာခဏ လက္ခံရရွိခဲ့တယ္။
"ေမာင္... ရံုးဆင္းရင္ ေစ်းဝယ္ခဲ့ေနာ္"
"ေမာင္... ေမာင့္ကို သတိရေနတယ္"
"ေမာင္... အေမတို႔အိမ္မွာ ညေနစာ အတူသြားစားၾကမယ္ေနာ္"

သူ႔အသံ၊ သူ႔ရဲ႕ ဂရုစိုက္မႈေတြေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ေတြ ေႏြးေထြးခဲ့ရတယ္။

တစ္ခါက ဖံုးကို ဓာတ္အားသြင္းဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ေမ့သြားခဲ့တယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီေန႔ကခါတိုင္း ျပန္ေနက်အခ်ိန္ထက္ ေနာက္က်ျပီးမွ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ အိမ္တံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ဖုေယာင္ျပီး မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။

ေနာက္မွ ရံုးဆင္းခ်ိန္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ့္ဆီ သူ ဖုန္းမျပတ္ဆက္ခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။ ဖုန္းကလည္း ဆက္လို႔မရ ကြ်န္ေတာ္မ်ား မေတာ္တဆတစ္ခုခု ျဖစ္ေနမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ၁ဝမိနစ္တစ္ခါ သူၾကိဳးစားျပီး ဖုန္းေတြဆက္ခဲ့တာ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္တံခါးတြန္းဖြင့္ ဝင္သြားခ်ိန္ထိပါပဲ။

ကိစၥအေသးအမႊားကို ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုပ္တဲ့ သူ႔အျပဳအမႈကို ကြ်န္ေတာ္ဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး။

"ေမာင္က ကေလးမွ မဟုတ္တာ ဘာမ်ား ျဖစ္ႏိုင္မွာမို႔လဲ?"

"ေမာင္ ဖုန္းမကိုင္ရင္ ေမာင္မျပန္လာေတာ့ဘူးလို႔ပဲ ထင္ေနခဲ့တယ္"

"ဟား... ဟား... ငတံုးေလး" သူ႔ေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြပုတ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ရီလိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ဖုန္းကို ဓာတ္အားသြင္းဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့ဘူး။

အဲဒီေနာက္ အလုပ္က ကြ်န္ေတာ္ ရာထူးတိုးခဲ့တယ္။ ေငြပိုေငြလ်ံေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ဖုန္းအသစ္ေတြ တစ္လံုးျပီးတစ္လံုး ကြ်န္ေတာ္ေျပာင္းသံုးႏိုင္ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူ႔ကိုေပးဖို႔ လက္စြပ္တစ္ကြင္း လိုေသးေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ သတိရလိုက္မိတယ္။ သူ႔ကိုေခၚျပီး လက္စြပ္ဝယ္ဖို႔ သြားေတာ့ "စိန္လက္စြပ္ကို လက္မွာ စြပ္ထားေတာ့ ဘာအသံုးဝင္မွာမို႔လဲ.. ေမာင္နဲ႔အျမဲ အဆက္အသြယ္ ရေနေအာင္ ဖုန္းတစ္လံုးဝယ္ေပးရင္ ရျပီ ေမာင္" လို႔ သူက ေတာင္းဆုိတယ္။ အဲဒီညေနက တစ္ေယာက္က ဧည့္ခန္း က်န္တစ္ေယာက္က အိပ္ခန္းထဲေနျပီး အျပန္အလွန္ မက္ေဆ့ေတြ ပို႔ျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကတယ္။

အေပ်ာ္ေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ အဆိုးေတြ ကပ္လိုက္လာတတ္မွန္း ကြ်န္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။ တစ္ညေနက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္မွာ မေတြ႔တာၾကာျပီးျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဖဲအတူ ရိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ အရွိန္ေကာင္းေနတုန္းမွာ ရုတ္တရက္ ကြ်န္ေတာ္ဖုန္းက ထျမည္တယ္။

" ေမာင္ အခုဘယ္မွာလဲ? မျပန္ခဲ့ေသးဘူးလား?"

"သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ဖဲရိုက္ေနၾကတယ္"

"ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမလဲ?"

"ခဏေလာက္ဆို ျပန္ခဲ့မယ္"

ဖဲက ႏိုင္လိုက္ ႐ႈံးလိုက္၊ ႐ႈံးလိုက္ ႏိုင္လိုက္ .... သူ႔ရဲ႕ဖုန္းလည္း ဆက္လိုက္ ခ်လိုက္၊ ခ်လိုက္ ဆက္လိုက္.... အျပင္မွာ မိုးေတြရြာစျပဳလာျပီ။ ဖုန္းက ထပ္ျမည္လာျပန္တယ္။

"ေမာင္... ဘာလုပ္ေနတာလဲ? ျပန္ခဲ့ေတာ့ေလ မိုးေတြရြာေနျပီ.. ျမန္ျမန္ျပန္ခဲ့ေတာ့"

"သူငယ္ခ်င္း အိမ္မွာ ဖဲရိုက္ေနပါတယ္လို႔ဆို.. မိုးေတြ ဒီေလာက္ရြာေနတာ ဘယ္လိုျပန္ခဲ့ရမလဲ?"

"ဒါဆို ေမာင္ ဘယ္မွာလဲ? ခုလာၾကိဳမယ္"

"မလာခဲ့နဲ႔.. ရတယ္"

အတူဖဲရိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို မယားေၾကာက္လို႔ ေနာက္ေျပာင္ၾကတယ္။ စိတ္တိုတိုန႔ဲ ဖုန္းကို ကြ်န္ေတာ္ ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီညက ဖဲရိုက္ရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိုးလင္းသြားခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္ကို ကားနဲ႔လိုက္ပို႔ခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေသာ့တန္းလန္းက ဆီးၾကိဳေနတယ္။ ေသာ့ဖြင့္ျပီး အိမ္ထဲမွာ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္လိုက္ရွာၾကည့္တယ္။ သူ .. ဘယ္သြားပါလိမ့္?

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္ အိမ္ဖုန္းျမည္လာခဲ့တယ္။ ဖုန္းတစ္ဖက္မွာ ငိုသံေတြေရာေနတဲ့ ေယာကၡမအသံကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားလိုက္ရတယ္။

"မုိးသည္းထဲမွာ သားကို သြားၾကိဳမယ္ဆိုျပီး ဆုိင္ကယ္စီးထြက္သြားခဲ့တယ္။ သားသူငယ္ခ်င္းအိမ္ေတြ တစ္အိမ္တက္ဆင္း လိုက္ရွာရင္း မေတာ္တဆ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ခဲ့တာ ခုထိ ႏိုးမလာေသးဘူး"

ပိတ္ထားမိတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဖုန္းကို ဖြင့္လုိက္ေတာ့ မက္ေဆ့တစ္ေစာင္ ေတြ႔လိုက္တယ္။

"ေမာင္... ေမ့ေနတာလား? ဒီေန႔ ခင္တို႔ရဲ႕ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ေလ။ ေမာင့္ကို ခင္လာၾကိဳျပီေနာ္။ ေစာင့္ေနပါ"

ကြ်န္ေတာ့္ကို လိုက္ရွာတဲ့ လမ္းမေပၚမွာ သူထာဝရ ေပ်ာက္သြားခဲ့ရတယ္။ မ်က္ရည္ေတြ ရဲႊနင့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ အဲဒီမက္ေဆ့တိုေလးကို ကြ်န္ေတာ္ အထပ္ထပ္ဖတ္ေနမိတယ္။ အဲဒီညက ကမာၻၾကီး တစ္ခုလံုးကို ကြ်န္ေတာ္ဆံုး႐ႈံးလိုက္မွန္း ေနာက္က်မွ ကြ်န္ေတာ္ သိခဲ့ရတယ္။

သူဆံုးတာ ၃ လရွိျပီ။ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္ထိ မစားႏိုင္၊ မေသာက္ႏိုင္နဲ႔ အိပ္မက္ဆိုးကေန ကြ်န္ေတာ္ မႏိုးထႏိုင္ခဲ့ေသးဘူး။

ကိုယ့္ကိုခ်စ္တ့ဲလူကို ဒဏ္ရာအနာေတြနဲ႔ မနာက်င္ပါေစနဲ႔။
ဆံုး႐ႈံးသြားမွ တမ္းတမေနပါနဲ႔။ နာက်င္ ခံစားမေနပါနဲ႔။
ဘဝတစ္ခုက အကန္႔အသတ္ရွိပါတယ္။
ကိုယ္နဲ႔အတူ ရွိေနတဲ့ လက္ရွိအခ်ိန္ကို တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးလိုက္ပါ။

နတ္သဘင္မွ